Ik kan maar niet vergeven wat mij is aangedaan…

Mensen denken soms dat vergeven een cadeau is aan diegene die ons iets heeft aangedaan. In werkelijkheid is het juist omgekeerd: vergeven is een cadeau aan onszelf.

Ongeacht wat de ander ons heeft aangedaan, kunnen we weigeren nog verder afhankelijk te zijn van die ander. Door te vergeven tonen we onze emotionele en intellectuele onafhankelijkheid. De ander hoeft daarvoor geen straf te hebben uitgezeten, hoeft geen berouw te tonen en hoeft dat bovendien niet eens te weten!

Vergeven is tonen, zowel aan de ander als aan zichzelf, dat men een groter mens is. Niet-vergeven toont dat men niet hoger staat dan de ander. Als men het nodig heeft dat de ander lijdt (d.i. gestraft wordt) alvorens men verder kan, dan is men niet groter dan die ander. Dan geeft men bovendien een macht aan de ander en dan verliest men twee keer: één keer door het gebeuren zelf, en één keer door niet te vergeven.

Vergeven is weigeren de ander of het verleden nog verder die macht te geven. Vergeven is verdergaan met je leven en jezelf een heden en een toekomst gunnen.

Vergeven is niet vergeten maar is je bevrijden van de negativiteit in jezelf. Het is jezelf niet langer vergiftigen met haat. Niet-vergeven is als een gif nemen en hopen dat de ander daardoor zal sterven. Maar de ander zit in jezelf en je vergiftigt alleen jezelf. Als je iemand haat, haat je altijd het beeld van die ander dat zich in jezelf bevindt. Haat is een intern proces. Wat niet in jezelf is, kan je niet verstoren.

Vergeven is dan ook niet moeilijk. Je hoeft er niets voor te vergeten, het kost je niets, je moet er niemands toestemming voor krijgen en je hebt er niets anders voor nodig dan je bewustzijn. Ook vergeven is immers een intern proces. Het is gewoon kiezen voor liefde in plaats van voor lijden. Het komt er gewoonweg op neer af te stappen van het beeld van de ander als slecht mens, als misdadiger, als monster, en je een beeld te vormen van de ander als medemens, als iemand die het moeilijk heeft gehad en geleden heeft, als iemand die niet beter kon, als iemand die in onwetendheid leeft en misschien gewoon op het verkeerde moment op de verkeerde plaats was. Wie kan met zekerheid zeggen dat als hij op de plaats en in de omstandigheden van de ander geboren en opgegroeid zou zijn, hij het zoveel beter gedaan zou hebben? Alleen mensen die lijden, veroorzaken lijden bij anderen. Vergeven doorbreekt de keten en de cirkel van het lijden…

In de memorabele uitzending van 20/03/2010 op France 3 over Natasha Kampusch, het Oostenrijkse meisje dat ontvoerd en acht jaar vastgehouden werd, zei Natasha Kampusch woordelijk: “Ik heb dit alles overleefd omdat ik de daden van mijn gijzelaar kon vergeven op het ogenblik zelf dat hij ze stelde… “ Een boodschap die een opmerkelijke gelijkenis vertoont met de boodschap van Nelson Mandela en zelfs Jezus. Vergeven is inderdaad de enige leefbare optie tussen het Scylla en Charybdis van de gekmakende revolte en woede enerzijds en de ultieme resignatie in de vorm van depressie anderzijds.

Vergeven veronderstelt het aanvaarden van de ander als onvolmaakt mens. Dat is gemakkelijk als men aanvaardt dat men ook zelf een onvolmaakt mens is. Hoe meer men de eigen onvolmaaktheid erkent en aanvaardt, hoe meer men ook die van anderen kan aanvaarden, en omgekeerd. Liefde is niet het bewonderen van het volmaakte, maar het aanvaarden van het onvolmaakte.

Doe jezelf dus het cadeau van de vergeving. Daardoor geef je bovendien in ieder geval een inspirerend voorbeeld aan de mensen om je heen…