woensdag 7 mei 2008

Hoe vind ik een goede therapeut? Wie moet ik geloven? Ik hoor zoveel verschillende meningen en adviezen…

Onder invloed van het rationele, wetenschappelijke denken is er in het westen een soort obsessie met de “waarheid” ontstaan. In de wetenschap, die over de materiële werkelijkheid gaat, kun je inderdaad toetsen of een bepaalde bewering met de realiteit overeenstemt. Je kan dus aantonen of een bepaalde uitspraak al dan niet “waar” is.

In het geval van levensproblemen liggen de zaken echter heel anders. Het leven kan beter vergeleken worden met het maken van een reis. Als je van een bepaalde plaats naar een andere wil gaan, zijn er mogelijk meerdere wegen om dat te doen. Géén van die wegen is de enige “ware”. Als je een kaart hebt, kies je een bepaalde weg, en je houdt je daaraan, zonder er van uit te gaan dat dit de enige ware weg zou zijn. Integendeel, je weet best dat er andere wegen zijn die even goed tot het doel leiden. Als je echter doorheen een gebied wil waarvan je géén kaart hebt, dan kun je alleen maar een gids kiezen en daarop vertrouwen. Een gids kent de streek maar is geen wetenschappelijk onderzoeker en je gaat hem niet voortdurend lastigvallen met wat je misschien op de televisie gehoord hebt of in de krant gelezen hebt over het laatste onderzoek.

Het leven is zo’n soort reis door een onbekend gebied. Je kan dus alleen maar vertrouwen op een gids of op een bepaalde kaart, d.i. op een bepaalde filosofie of wijsheid, zonder dat je “wetenschappelijk” kan aantonen dat dat de enige ware zou zijn. De enige ware weg bestaat namelijk niet.

Het verwarrende is echter dat al die gidsen en wijsheidsstelsels zich toch als de enige ware aandienen en beweren dat de andere niet goed of zelfs verkeerd zouden zijn. Voor de arme reiziger maakt dat het er bepaald niet eenvoudiger op...

Vele mensen kiezen niet bewust een bepaalde gids of een bepaalde filosofie maar volgen gewoon wat hun ouders deden of wat “men” denkt en zegt en normaal vindt. Vele mensen noemen dat “spontaan” zijn, wat eigenlijk wil zeggen “onnadenkend” zijn. Je kiest er dan in feite voor om de meerderheid als gids te nemen. Als dat je keuze is, en je hebt vrede met de gevolgen van die keuze, dan is daar natuurlijk niets mis mee. Het is bovendien uiteraard wel zo gemakkelijk…

Zou er geen erkende opleiding voor therapeuten moeten zijn?

Dit is een begrijpelijke vraag. Helaas lost een “erkenning” de zaak niet op want niemand zeggen welke opleiding dat dan zou moeten zijn. Er is immers geen wetenschap over de mens en over menselijke problemen. Er is dus ook geen wetenschappelijk gefundeerde benadering om problemen aan te pakken. Therapie is nog altijd meer een kunst dan een wetenschap, en dat zal in ieder geval nog lang zo blijven. Er is ook geen erkende opleiding die kan garanderen dat men een goed kunstenaar wordt. Men kan wel bepaalde technieken aanleren, maar dat garandeert niet het resultaat.

Maar de overheid zou de therapeutische wereld toch beter moeten reglementeren!

Ook dat is een begrijpelijke vraag. Ze wijst op de betrachting zich te verzekeren van een goede werking en zich te beschermen tegen onjuiste praktijken. Hoewel dit verlangen begrijpelijk is, geldt dezelfde opmerking als hierboven: therapie is meer een kunst dan een wetenschap.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten